مترجم سایت

به شهيد هاشمي بدهكارم

يكي از نكاتي كه من و ديگر دوستان حاج علي را ترغيب كرد كه دراين چند روز پس از بازگشت پيكر او حرف هاي نگفته مان را بزنيم اين بود كه حدود بيست سال ساكت بوديم، آن هم اجباري. از دو، سه سال پيش كه صدامي وجود نداشت، به طور نيمه قطعي مي گفتيم حاج علي شهيد شده چرا كه زندانهاي عراق بعد از صدام، خالي شدند و كسي به نام علي هاشمي درعراق نبود، پس قطعا شهيد شده، امروز احساس مي كنم بدهكاري سنگيني نسبت به اين شهيد دارم؛ شهيدي كه در روند جنگ نقش بسيار مهمي داشت.
او ادامه مي دهد: شهيد علي هاشمي يكي از اعجوبه هاي نيروهاي نظامي جنوب است. ايشان فرمانده اي است كه در شرايط سني كم، رشد خيلي خاصي داشت. ايشان 18ساله بود كه مثل خيلي از بچه هاي انقلاب به سپاه آمد و مسئوليت گرفت ولي به طور مشخص 19سال داشت كه فرمانده سپاه حميديه شد كه اين امر مصادف شد با شروع جنگ و از اولين واحدهاي سپاه حميديه كه جلوي تجاوز دشمن ايستاد و در 500متري حميديه دشمن را متوقف كرد، نيروهاي
حاج علي بودند.

تاكتيكهاي خارق العاده
ازيك فرد آموزش نديده!

سردار گرجي درباره بعد نظامي شهيد هاشمي مي گويد:ايشان هيچ دوره خاص نظامي نديده بود، فقط از نسل انقلاب بود وقرار بود بعد از ديپلم، دانشجوي رشته دندانپزشكي باشد كه به يكباره تبديل به يك عنصر انقلابي و پاسدار مي شود و جنگ هم كه شروع شد كسي به او ياد نداد كه چطور كار كن و چگونه جبهه تعيين كن. دريك زمان كوتاه كه براي هم عجيب است يعني سه سال پس از جنگ ايشان تبديل مي شوند به ايدئولوگ و استراتژيست به تمام معنا كه مي آيد به فرمانده كل سپاه مي گويد با اين بن بستي كه درجنگ درست شده ما بايد درجبهه اي عمليات كنيم كه جبهه ناشناخته هم براي ما، هم براي دشمن باشد يعني هور. تا آن روز ما عمليات بيت المقدس را انجام داده بوديم، خرمشهر را آزاد كرده بوديم. پس از آن به توقف و عدم الفتحي برخورد كرده بوديم و در اين ميان يكباره شهيد هاشمي مي گويد ما اگر در منطقه هور عمليات كنيم به عراق از جايي زده ايم كه فكرش را نمي كند و استان بصره عراق و جاده استراتژيك بصره- بغداد و بصره- الاماره در خطر جدي قرار مي گيرد.
لذا هيچ كس باور نمي كرد يگاني را كه تا ديروز در خاكريزها جنگيده بياوريم درون يك منطقه آبي پر از ني و باتلاقي وارد عمل كنيم. اما او نيروهاي مسلح را قانع مي كند كه شما بايد بياييد در اين منطقه عمليات انجام دهيد. فرماندهاني كه تا آن زمان پا در قايق نگذاشته بودند، قبول نمي كردند ده هزار نيرو را وارد منطقه اي كنند كه زير پايشان آب است و آن موقع فرمانده كل سپاه مجبور شد فرهنگ در آب رفتن را به فرماندهان و نيروها القا كند، بنابراين آنها را به منطقه اي نزديك كيش برد و گفت فرض كنيد يك روزي قرار است درون آب، آن هم نه چنين آبي، بلكه آبي كه پر از ني و كمين گاه و آبراه هاي خطرناك است، عمليات كنيد آيا شما آمادگي داريد؟ كسي باور نمي كرد چنين آمادگي وجود داشته باشد اما حاج علي هاشمي اين موضوع را مطرح كرد و نطفه عملياتي به نام خيبر بسته شد و ما در اوج ركود جنگ يكباره رفتيم منطقه وسيعي را بگيريم و به جاده بصره- الاماره برويم و شايد يك روز مانده بود كه عراق بصره را به طور كامل از دست بدهد و بصره در محاصره ايران قرار بگيرد و جاده ارتباطي بصره- بغداد قطع شود. اين كار خيلي بزرگي بود كه از سوي يك جوان بيست و يك ساله مطرح شد نه يك آدم سي ساله اين همه يگان را توانست همراه خود كند؛ قصدم از اين صحبت ها اين بود كه به شما بگويم آقاي حاج علي هاشمي كيست؟ براي من هنوز اين عبارت قابل تكرار است كه بگويم او يك اعجوبه و يك آدم غيرعادي بود.
علي هاشمي يك فرد ويژه بود. طراح، مبتكر، شجاع و آدمي پاي كار. بعدها در طول كارنامه و زندگي جنگي او كارهاي متعددي از اين قبيل ارائه داد و در بيست و هفت سالگي فرمانده يك سپاه با چندين لشكر و چندين تيپ به اضافه بعضي تيپ هاي استان هاي ديگر كه در كنار ايشان قرار داشتند شد و جزء اولين فرماندهان سپاه پاسداران بود و سپاه يعني مجموعه اي شامل چندين تيپ و لشكر كه يك سپهبد بايد اداره اش كند و اولين سپاه، سپاه امام جعفر صادق(ع) بود كه فرماندهي آن به ايشان محول شد و راستش را بخواهيد شك داشتيم كه يك چنين تشكيلاتي را بتوان راه اندازي كرد اما عملي شد و تا روزي كه ايشان شهيد شدند فرمانده اين سپاه بودند.
دقيقا از اواخر سال 65 اين مسئوليت به او محول شد و حكم فرماندهي به نامش زده شد. آن موقع بنده رئيس ستاد هماهنگ كننده اش بودم. و سپاه وقتي اين كار را موفق ديد قرار شد سپاه هاي ديگري را تشكيل دهد كه به مشكلات آخر جنگ برخورد و تشكيل نشد.

ما با انساني ويژه روبرو هستيم

گرجي اضافه مي كند: من قبل از اينكه ايشان به عنوان فرمانده سپاه ششم منصوب شود با ايشان آشنا بودم ولي ارتباط كاري مستقيم نداشتيم. براي اينكه من آن موقع مدتي رئيس سپاه خوزستان و جانشين سپاه خوزستان بودم كه مسئوليت مان تأمين نيروي انساني مجموعه يگان ها بود از اين جهت ارتباط ما خود به خود برقرار شد اما از زماني كه شهيد هاشمي فرمانده سپاه ششم شد ارتباط ما نزديك تر شد.
خصوصيات فردي خيلي مهم است. شايد يكي از دلايل اعتماد و واگذاري چنين مسئوليت هايي نيز اين است كه در يك فرد خصوصيات متمايزي مي بينند.
مومن به دين و خداوند و ولايت فقيه و رهبري خصوصيت مشترك شهداي ماست اما من مي خواهم از زاويه اي ديگر نگاه كنم.

اولين نكته اي كه در مورد

حاج علي هاشمي خيلي برجسته است، قدرت سازماندهي مردمي او بود. ايشان با سن كم در منطقه جنوب توانسته بود آدمهاي مختلف را با تيپ ها و قوميت هاي مختلف، دور خود جمع كند كه براي ما بسيار عجيب بود. بالاخره ايشان يك برادر عرب تبار بود و تصور ما براين بود كه ايشان با دوست و رفيق ها و آشنايانش كه همرزمان او هستند شايد راحت تر باشد و بخواهد با آنها كار كند اما اولين هسته اي كه در سپاه حميديه شكل گرفت و در مقابل عراق ايستادند از سرتاسر خوزستان و كشور نيرو داشت. در يك سپاهي كه در يك منطقه عرب نشين شكل گرفته از مشهد و تبريز و جهرم و شيراز و لرستان و از تمام شهرهاي استان با حاج علي بودند تا جنگ تمام شد و حاضر نبودند از او جدا شوند.
رابطه علي و نيروهايش مثل مريد و مراد بود
همچنين سن افرادي كه با او بودند هم جالب است براي اولين بار ديدم كه يك پيرمرد بسيجي كه هفت هشت تا بچه دارد حاضر است با حاج علي در عراق عمليات انجام بدهد و بار ديگر ديدم چند تا پيرمرد مسن كه اگر اشتباه نكنم 65 يا 70 سال عمر از خدا گرفته بودند، دارند در يك قسمتي از هور كه مقر ما بود با
حاج علي حرف مي زنند، پيش خودم گفتم شايد از عشاير منطقه هستند و نيازهايي دارند، اما دقيق كه شدم ديدم آنها دارند گزارش شناسايي با نقشه و كروكي مي دهند، من پرسيدم اينها كي هستند گفت: اينها وسط همين هور در مساحت هاي
20-10متري كه با خاك ايجاد كرده اند با زن و فرزند و دو سه تا گاوميش و گوسفند زندگي مي كنند و غذايشان هم ماهي هاي هور هستند. ما داريم از اين افراد براي شناسايي عراق استفاده مي كنيم.
خيلي براي من عجيب بود كه حاج علي چگونه توانسته اين نيروها را جذب كند كه مثل مريدو مراد دور ايشان جمع شوند. از آن سو در واحد مهندسي، بچه هاي تحصيلكرده دانشگاه تهران را داشتيم كه تا آخر با شهيد هاشمي ماندند. معلوم نبود از كجا حاج علي را پيدا كرده اند زيرا بچه خوزستان نبودند، كسي آنها را نفرستاده بود، آنها خودشان آمده بودند.
يادمان داد كه ملاك قضاوت و دادن مسئوليت، قوميت نيست.
اين يكي از زيباترين فضايل شهيد هاشمي بود. در تشكيل سپاه ششم به هرحال ما دراستاني زندگي مي كنيم كه ناگزير مسائل قومي بر روند كارها اثر دارد اما بافتي كه گرداگرد ايشان بود، بافتي متنوع بود و با همه نيز به يك شكل برخورد مي كرد و درحاليكه عرب زبان بود با بعضي بچه ها با لهجه شوشتري، دزفولي به شوخي يا جدي صحبت مي كرد. مي خواست به ما بفهماند براي يك رزمنده مخلص و انقلابي نبايد ملاك قضاوتها و دادن مسئوليت ها، مسئله قوميت باشد.
من نمي توانم انكار كنم كه شايد اگر مرا در چنين مسئوليتي قرار مي دادند اول به سراغ همشهري هاي خود مي رفتم چون آنها را مي شناختم، نمي رفتم ريسك كنم و سراغ افرادي كه نمي شناسم بروم اما ايشان اين ريسك را مي كرد.

در جستجوي گمنامي

خصيصه ديگري كه قابل تقدير است و من پيش خدا به آن شهادت مي دهم، اين بود كه ايشان به شدت به دنبال گمنامي بود. از هر چيزي كه نامش را مطرح كند بدون اغراق فراري بود. براي مثال ايشان فرمانده سپاه ششم بود، جلساتي در استان تشكيل مي شد كه از وي به عنوان سخنران دعوت مي شد، نمي رفت و ما را مي فرستاد.
درسال 66-65 كه اوج اعزام سپاهيان حضرت رسول(ص) بود بارها از صدا و سيما براي مصاحبه با ايشان آمدند اما حاج علي مي گفت: من جلوي دوربين نبايد بروم و هيچ عكسي از من نبايد چاپ شود. من نمي خواهم معروف شوم. از طرح اسمش و اينكه بفهمند او چه كاره است به شدت پرهيز داشت و چون نمي شناختندش در خيلي از موقعيت ها پيش مي آمد كه او را به عنوان يك فرمانده تحويل نمي گرفتند.
گروهي از فرماندهان جنگ و آنهايي كه متخصص جنگ بودند و ايشان را مي شناختند مي دانستند حاج علي كيست و حاج علي را رها نمي كردند.
براي مثال شهيد حميد رمضاني مسئول اطلاعاتمان كه اصفهاني الاصل است و اصلا اهوازي نيست، به
علي هاشمي وصل مي شود.

ديگر زياد مانده ام!

خيلي عاطفي بود و بعد از شهادت حميد ايشان خيلي خيلي افسرده شدند. گاهي اوقات مثل بچه ها زانوي غم در بغل مي گرفت و درفكر عميقي فرو مي رفت و آهي مي كشيد و گاهي اوقات اين جمله را به زبان مي آورد كه ديگر زياد مانده ام و شايد به همين خاطر فاصله شهادتش با حميد زياد نبود.
و اواخر خيلي دوست داشت به قول معروف جامه شهادت بپوشد و ديگر تحمل ماندن نداشت. گاهي اوقات مي شد 20 روز به اهواز نمي آمد. جبهه هم آرام بود. به ايشان مي گفتيم چه شده؟ ما با شما كار داريم بايد بياييد يك سري امور پشت جبهه است. مي گفت نه بگذاريد من در همين هور باشم. اعصابم اين طور راحت تر است.
خصيصه بعدي كه در ايشان واقعا به شكل ويژه اي قابل ذكر است، شجاعت و عدم خوف بود. به طور مطلق مي توان گفت انسان شجاعي كه علائم ترس و نگراني را در او نمي ديديم.

حس ششم

همان روزي كه درجزيره عمليات شد و از ساعت 4 صبح 4تير 1367 عراق عليه ما عمليات كرد، از همان 4 يا 5 صبح انواع گلوله هاي شيميايي را شليك كرد، خردل، سيانور يعني جزيره مجنون يكپارچه شيميايي شد. برخي نيروها با سيانور سرجاي خودشان خشك شده بودند. ما قرارگاه را تقريبا از ساعت 11 صبح تخليه كرده بوديم، و به فرماندهان گفته بوديم عقب بروند و ما مانديم. مي دانستيم آن روز حدود ساعت10صبح بايد عقب نشيني صورت بگيرد چون اگر قرار بود بمانيم معني اش اين بود كه قبول كنيم حدود ده هزار نيرو، مفت با شيميايي شهيد شوند.
ايشان طراحي كرده بودند كه يگانها چگونه عقب بيايند، غير از فرماندهان يگانهاي سپاهي كه امروز زنده هستند. مثل سردار سليماني، سردار قاليباف اينها در قرارگاه ما بودند همه را گفتند برويد من هستم.
قرارگاه با موشك هاي هلي كوپتر و توپ بمباران مي شد، هنوز عراقي ها به قرارگاه نرسيده بودند. اما او مثل اينكه هيچ اتفاقي نيفتاده، خونسرد كارش را ادامه مي داد. با جبهه ها تماس داشت كه آقاي فلاني چي شد؟ كي مونده؟ چند نفر موندن؟ من به عنوان كسي كه آنجا بودم. بدون تعارف ترسيده بودم، گفتم ديگر خيلي به ما نزديك شده اند، حتما ما را مي بينند كه اينگونه ما را مي زنند. ساعت حوالي يازده و نيم بود هنوز وقت اذان نشده بود.ايشان سعي مي كرد ما را آرام كند و به شكلي ذهن ما را به سراغ چيزهاي ديگر ببرد. هيچ ترس نداشت و تا لحظه اي كه از قرارگاه بيرون آمديم و عراقي ها با هلي كوپتر قرارگاه را در ديد مستقيم در محاصره داشتند، خيلي عادي سوار ماشين ها شديم، ماشين ما را به موشك و تيربار بستند، ايشان خيلي عادي و مطمئن كه ناشي از ايمان قوي و از خصوصيات ممتاز يك انسان مومن فرمانده بايد باشد گفت برويد روي ني ها. آن موقع خوب يادم هست، نمي توانيم كه انكار كنيم، دشمن است ديگر. تعداد معدودي آنجا بوديم، حداكثر 12نفر البته دريك ضلع ديگر قرارگاه نيز 8-7 نفر ديگر هم بودند.

نيروهايم را درجزيره تنها نمي گذارم

نكته آخر اين كه ايشان خيلي مسئوليت شناس بود به طوري كه در همان روز حداقل ده بار، فرمانده كل سپاه و فرمانده ارشدتر قرارگاه به ايشان گفت آقاي هاشمي بياييد عقب. ايشان قبول نكرد. به ايشان گفتند بيا در فلان منطقه امن تر است.
ايشان باز هم قبول نكردند و گفتند درجزيره نيرو دارم، نمي شود من بيايم عقب و اين نيروها درجزيره بمانند.
اين واقعا يك حس مسئوليت شناسي عميق بود. كلافه بود، دستپاچه بود نه براي ما و خودش، براي اينكه چه كساني مانده اند.
با ضلع ديگر جزيره تماس مي گرفت و پيگيري مي كرد كه آنجا كسي نمانده، آمبولانس ها رفتند؟ به هر حال اين حس مسئوليت شناسي ايشان باعث شد كه در جزيره بمانند و نهايتاً شهيد شوند.
آن لحظات آخر كه ديد عقب نشيني دارد كامل مي شود و داريم منطقه استراتژيكي به نام جزيره مجنون را از دست مي دهيم، يك حزن و اندوه عجيبي ايشان را فرا گرفت و تصورم اين است كه در آن لحظات ايشان از خدا خواست كه برنگردد چون خيلي براي بيرون رفتن از قرارگاه دست دست مي كرد.
من فكر مي كنم يك رمزي است بين اينكه در آن منطقه شهيد شده و اينكه پيكرشان بعد از 22 سال پيدا مي شود، كه حاج علي دوست نداشت حتي پيكرش هم زودتر از بقيه بيايد.

اسارت هرگز

آخرين همراه شهيد هاشمي ادامه مي دهد: چيزي كه هميشه مي گفت و تحقق هم پيدا كرد، اين بود كه مي گفت هرگز براي من قابل تحمل نيست كه عراقي ها به من دست پيدا كنند و من در جنگ اسير شوم. و حقيقتا عراقي ها در زندان ها براي زنده حاج علي هاشمي خيلي تجسس كردند. وقتي هم مطمئن شدند ديگر وجود ندارد؛ براي كشته و جسدش كه از اين طريق هم به چيزي دست نيافتند.
ما خبر داشتيم و در اسناد هم منتشر شد كه وزير دفاع عراق سلطان هاشم و ماهر عبدالرشيد تا بر سركار بودند دنبال اين بودند كه بدانند علي هاشمي چي شده؟ من را نيز در زندان هاي عراق بعد از اينكه لو رفتم شكنجه هاي بسيار كردند كه بفهمند چه بر سر علي هاشمي آمد؟ من هم دائم مي گفتم كشته شده و فكر مي كردم اين بهترين جواب است و آنها مي گفتند نه كشته نشده و زنده است.
آخرين نكته هم همين است كه به لحاظ ملاحظات امنيتي ما مجبور شديم 15-10 سال در مورد ايشان يك كلمه حرف نزنيم و از او تجليل نكنيم و نگوييم فرمانده سري ترين قرارگاه سپاه پاسداران بود و نگوييم مبتكر عمليات خيبر بود، چرا كه هر يك از اين جملات با فرض اينكه ايشان زنده است (چون برخي معتقد بودند بعد از سقوط صدام به اردن منتقل شده) مي توانست خيلي براي ايشان خطرساز باشد.

شليك موشك عراقي و ديداري كه به قيامت افتاد

سردار گرجي مي افزايد: وقتي از سنگر مقر آمديم بيرون سوار دو ماشين شديم ديديم كه سه هلي كوپتر عراقي با فاصله نه چندان دور دارند به سمت قرارگاه مي آيند. به محض اينكه استارت زديم اولين موشك به سمت ما شليك شد و ما متوجه شديم كه در تيررس آنها هستيم و مي توانند همه ما را با هم بكشند كه ايشان دستور داد برويم به سمت نيزارها. همگي پياده شديم و پياده به سوي نيزار رفتيم و با فاصله از يكديگر حركت مي كرديم تا 500-400متر ما را به رگبار بستند. تا اينكه بر اثر شليك موشك، موج انفجار مرا پرتاب كرد درون ني ها و ما حاج علي را گم كرديم و به تعبير ما با توجه به پيكر ايشان به نظر مي رسد حاج علي همانجا دچار مجروحيت و شهادت شده است.
و از آن پانزده نفر 4 تن شهيد شدند، 7 نفر به فاصله هاي يك روز تا يك هفته از درون باتلاق و نيزارها برگشتند عقب، سه نفر اسير شدند كه بنده جزء اسرا بودم و چهار نفر مفقود كه يكي از آنها سردار هاشمي بود كه پيكر او كشف شد و سه تن ديگر مهدي نريمي، حسن بهمني و محمود نويدي همچنان جزء مفقودين اين داستان اند.

منبع:www.kayhannews.ir

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: